ગુજરાતી સાહિત્ય

હતો હું   સૂતો  પારણે   પુત્ર   નાનો,
રડું છેક  તો  રાખતું   કોણ   છાનો ?
મને દુ:ખી દેખી દુ:ખી કોણ  થાતું ?
મહા  હેતવાળી  દયાળી  જ  મા તું.

સૂકામાં  સુવાડે ભીને  પોઢી  પોતે,
પીડા પામું  પંડે તજે  સ્વાદ તો  તે;
મને સુખ   માટે  કટુ  કોણ  ખાતું ?
મહા હેતવાળી  દયાળી  જ મા તું.

લઈ છાતી  સાથે  બચી કોણ  લેતું ?
તજી તાજું  ખાજું  મને કોણ  દેતું ?
મને કોણ મીઠાં મુખે   ગીત ગાતું ?
મહા હેતવાળી દયાળી જ  મા તું.

પડું કે ખડું તો ખમા આણી વાણી,
પડે    પાંપણે   પ્રેમનાં  પૂર   પાણી;
પછી કોણ  પોતાતણું   દૂધ   પાતું ?
મહા હેતવાળી દયાળી  જ  મા તું.

મને કોણ કે’તું  પ્રભુ  ભક્તિ જુક્તિ,
ટળે તાપ-પાપ, મળે જેથી  મુક્તિ;
ચિત્તે રાખી ચિંતા  રૂડું કોણ ચા’તું,
મહા હેતવાળી દયાળી  જ  મા તું.

તથા આજ તારું   હજી   હેત તેવું,
જળે માછલીનું   જડ્યું  હેત   તેવું;
ગણિતે ગણ્યાથી  નથી તે ગણાતું,
મહા  હેતવાળી  દયાળી જ મા તું.

અરે ! એ  બધું શું ભલું  જૈશ ભૂલી,
લીધી ચાકરી  આકરી  જે અમૂલી;
સદા દાસ થૈ વાળી આપીશ સાટું,
મહા હેતવાળી દયાળી જ  મા તું.

અરે !   દેવતા  દેવ  આનંદદાતા !
મને ગુણ  જેવો   કરે  મારી માતા;
સામો વાળવા જોગ  દેજે  સદા તું,
મહા હેતવાળી  દયાળી  જ મા તું.

શીખે  સાંભળે  એટલા છંદ આઠે,
પછી પ્રીતથી  જો કરે  નિત્ય પાઠે;
રાજી  દેવ  રાખે  સુખી સર્વ   ઠામે,
રચ્યા  છે  રૂડા  છંદ   દલપતરામે.

– દલપતરામ