ગુજરાતી સાહિત્ય

[wonderplugin_audio id=”578″]

“આપ મારી વફા નહીં સમજો
આંખ નિજના પડળ ના જોઈ શકે
દોષ છે ‘શૂન્ય સૌ સુકાનીનો
નાવ પોતે વમળ ના જોઈ શકે”

કોઈની મદીલી નજર છે ને હું છું,
આ ખુમારી ભરેલું જીગર છે ને હું છું.

નથી ના ખુદાને, ખુદા પર ભરોસો,
હવે નાવડી છે, ભવર છે ને હું છું.

નડે છે અનાદીથી ચંચળતા મનની,
આ વિરામ જીવન સફર છે ને હું છું.

જનારા ગયા ને ગયું સર્વ સાથે,
હવે ‘શૂન્ય’ વિરાન ઘર છે ને હું છું.

-શૂન્ય પાલનપુરી

સ્વર : ધનાશ્રી પંડિત
સ્વરાંકન : સ્નેહલ મજુમદાર