ગુજરાતી સાહિત્ય

 
 

 
 
આંખ તો મારી આથમી રહી કાનના કૂવા ખાલી.
એક પછી એક ઇન્દ્રિય કહેે હમણાં હું તો ચાલી.

શ્વાસના થાક્યા વણઝારાનો
નાકથી છૂટે નાતો,
ચીમળાયેલી ચામડીને હવે
સ્પર્શ નથી વરતા’તો.

સૂકા હોઠની    પાસે રાખો  ગંગાજળને ઝાલી,
એક પછી એક ઇન્દ્રિય કહેઅબઘડી હું ચાલી.

નસના ધોરી રસ્તા તૂટ્યા
લોહીનો ડૂબે લય.
સ્મરણમાં તો કાંઈ કશું નહીં
વહી ગયેલી વય.

પંખી ઊડ્યું   જાય ને પછી  કંપે જરી ડાળી.

– સુરેશ દલાલ

સ્વર : આશિત દેસાઈ