ગુજરાતી સાહિત્ય

લખ રે જોજન કેરા આકાશી ગોખલે,
માડી તારો દીવડો જલે.
એનાં રે અજવાળાં જગમાં ઢળે;
માડી તારો દીવડો જલે.

ઝૂલે રે વિરાટ હિંડોળા ખાટ,
રાતડીએ પાથરી તેજની બિછાત;
જગનાં તિમિર તો ટળે,
માડી તારો દીવડો જલે.

નીલાંબરી અંબર તારાઓના ઝૂલે ઝુમ્મર,
જગદંબા ગરબે ઘૂમે અવનિને ઉંબર;
કોણ રે કળ્યું એ કળે,
માડી તારો દીવડો જલે.

વાઘને વાહન વિરજી વાઘેશ્વરી,
રંગતાળી દઈ ઘૂમે રંગમાં રાસેશ્વરી;
ભક્તોની ભક્તિ ફળે.
માડી તારો દીવડો જલે.
 
-અવિનાશ વ્યાસ

 
સ્વરાંકન: ગૌરાંગ વ્યાસ
સ્વર: પ્રહર વોરા

આભને ઝરૂખે માડી તારો દીવડો પ્રગટાવ્યો
હું તો સૈયર સંગે ગરબે ઘુમતી..

શ્રીફળ વધેરું માડી કંકુ ઉડાવું
મઘમઘતા માડી તને ફૂલડા ચઢાવું

તારી ભકિતનો રંગ એવો લાગ્યો..
આભને ઝરૂખે..

આશા કેરા સાથિયા પૂર્યા મેં તો આજે
ઘુંઘરુ ને ઘંટા માડી ઢોલ રે બાજે

શ્રધ્ધા કેરો દીપ મેં તો પ્રગટાવ્યો
આભને ઝરૂખે…

પૂજા કરું હું માડી પરદેશે તારી
શમણાં ઉછેરું તારા પર જાઉં વારી

મનની અટારીએ પવન કેવો આવ્યો
આભને ઝરૂખે…
 
-ભરત વૈદ્ય
 
સ્વર: ધૈર્ય માંકડ
સંગીત : મેહુલ સુરતી

લખ રે જોજન કેરા આકાશી ગોખલે,
માડી તારો દીવડો જલે.
એનાં રે અજવાળાં જગમાં ઢળે;
માડી તારો દીવડો જલે.

ઝૂલે રે વિરાટ હિંડોળા ખાટ,
રાતડીએ પાથરી તેજની બિછાત;
જગનાં તિમિર તો ટળે,
માડી તારો દીવડો જલે.

નીલાંબરી અંબર તારાઓના ઝૂલે ઝુમ્મર,
જગદંબા ગરબે ઘૂમે અવનિને ઉંબર;
કોણ રે કળ્યું એ કળે,
માડી તારો દીવડો જલે.

વાઘને વાહન વિરજી વાઘેશ્વરી,
રંગતાળી દઈ ઘૂમે રંગમાં રાસેશ્વરી;
ભક્તોની ભક્તિ ફળે.
માડી તારો દીવડો જલે.
 
-અવિનાશ વ્યાસ
 
સ્વરાંકન: ગૌરાંગ વ્યાસ
સ્વર: પ્રહર વોરા

આખું ચોમાસું તેં મોકલ્યું ટપાલમાં
ને પરબીડિયું ગયું ગેરવલ્લે
હવે મારું ભીંજાવું ચડયું ટલ્લે.

છત્રીને થાય, એક નળિયાને થાય, કોઈ નેવાને થાય એવું થાતું;
ખુલ્લા થયા ને તો યે કોરા રહ્યાનું શૂળ છાતીમાં ઊંડે ભોકાતું;

વાદળાંની વચ્ચોવચ હોવું ને તોય કદિ,છાંટા ન પામવા જવલ્લે-
હવે મારું ભીંજાવું ચડવું ટલ્લે.

ભીંજેલા દિવસોને તડકાની ડાળી પર સૂકવવા મળતા જો હો તતો,
કલરવનો ડાક્યિો દેખાયો હોત – કાશ મારું ય સરનામું ગોતતો;

વાછટના વેપલામાં ઝાઝી નહીં બરકત, ગૂંજે ભરો કે ભરો ગલ્લે
હવે મારું ભીંજાવું ચડ્યું ટલ્લે.
S
-સંદીપ ભાટિયા.
 
સ્વરઃ પ્રહર વોરા
સ્વરાંકન : રાસબિહારી દેસાઈ
 
 

લાકડીથી ચાલવું ને ચોકઠાથી ચાવવું ને ચશ્માથી ઝાંખભર્યું જોવું,
જીવતરના ફાટેલાં ગાભાને શ્વાસોથી સાંધવાનું નામ ‘મારું હોવું’

તળિયાથી ટોચ લગી જીવ ઉપર આવી ઝઝૂમવાનો અર્થ બીજો શું?
ખખડેલાં ફેફસાંને તળિયેથી ઊખડીને ગળફાનું થવું ‘હાક..થૂં’
મોતી તો શું જેમાં મીઠું ના ઊપજે, એ દરિયાનું પાણી વલોવું,
જીવતરના ફાટેલાં ગાભાને શ્વાસોથી સાંધવાનું નામ ‘મારું હોવું’.

દિવસનું નામ હવે ધ્રૂજવું ને હાંફવું ને ડગમગવું, કળતર ને થાક,
રાત પડે રણના ચોમાસાની જેમ, આવે આંખોમાં નિંદર જરાક,
સુકકાતાં ઝાડવાની છેલ્લી એક ડાળખીથી એક પછી એક પાન ખોવું.
જીવતરના ફાટેલાં ગાભાને શ્વાસોથી સાંધવાનું નામ ‘મારું હોવું’
 
– કિશોર બારોટ