ગુજરાતી સાહિત્ય

કાળ જુઓને અજગર જેવો ધીમે સરકતો જાય છે,
શ્વાસ બીજાં શ્વાસને   ભૂતકાળ  બનાવે  જાય   છે.

નાનું   સરખું   સુખ   મળે  તો  પણ રાજી થાઉ હવે,
મોટા દુઃખો મન આ મારૂં  પળમાં  વિસરી  જાય  છે.

સાગર, ધરતી, આભ રૂપાળી સુષ્ટિ પરના આવરણ,
સઘળાં   બંધન   તોડી   હૈયું  અવકાશે   ખેંચાય છે.

પંડિતોની    ભાષા   કહે   કે   ‘દેહ  છૂટે તો દેવ મળે’,
કાયામાં   છે  ઈશ્વર   તોયે   પથ્થર  પૂજે  જાય  છે.

– કમલેશ સોનાવાલા

સ્વર : ધનાશ્રી પંડિત
સ્વરાંકન : ઉદય મજુમદાર

પાગલ છે જમાનો ફૂલોનો, દુનિયા છે દીવાની  ફૂલોની
ઉપવનને કહી દો ખેર નથી! વિફરી છે જવાની ફૂલોની.

સૌંદર્યની   ચાહતના  પરદે, સૌંદર્યોની  લૂંટો   ચાલે છે
ફૂલો તો   બિચારા શું  ફૂલે! દુશ્મન છે જવાની ફૂલોની

ઉપવનને લૂંટાવી દેવાનો  આરોપ છે  કોના જોબનપર
કાંટાની   અદાલત  બેઠી  છે લેવાને  જુબાની  ફૂલોની.

તું   શૂન્ય  કવિને  શું. જાણે એ  રૂપનો કેવો પાગલ છે
રાખે   છે   હૃદય પર  કોરીને. રંગીન  નિશાની ફૂલોની.

– શૂન્ય પાલનપુરી

સ્વર : ભરત ગાંધી

છૂટે  શ્વાસ  પાછળ  ઈરાદા  રહે   છે,
ફક્ત  આંસુઓના  દિલાશા   રહે  છે.

વહી જાય જળ રેત   પરથી   સમયનું,
ને   વેરાન   ખાલી   કિનારા  રહે   છે.

ઘણી   વાર  એવું   બને    પ્રેમમાં   કે,
અઢી શબ્દ   સાથે  નિસાસા  રહે  છે.

લખે જાત બાળી ગઝલ ને  છે  શક્ય,
શબદમાં ઝખમના તીખારા   રહે  છે.

હથેળી   ધરી   હુંફ   આપી  શક્યાના,
છબીમાં સ્વજન બસ બિચારા રહે છે.

-ડો.પરેશ સોલંકી.

સ્વર : રિયાજ મીર
સ્વરાંકન : ડો ભરત પટેલ