ગુજરાતી સાહિત્ય

“આપ મારી વફા નહીં સમજો
આંખ નિજના પડળ ના જોઈ શકે
દોષ છે ‘શૂન્ય સૌ સુકાનીનો
નાવ પોતે વમળ ના જોઈ શકે”

કોઈની મદીલી નજર છે ને હું છું,
આ ખુમારી ભરેલું જીગર છે ને હું છું.

નથી ના ખુદાને, ખુદા પર ભરોસો,
હવે નાવડી છે, ભવર છે ને હું છું.

નડે છે અનાદીથી ચંચળતા મનની,
આ વિરામ જીવન સફર છે ને હું છું.

જનારા ગયા ને ગયું સર્વ સાથે,
હવે ‘શૂન્ય’ વિરાન ઘર છે ને હું છું.

-શૂન્ય પાલનપુરી

સ્વર : ધનાશ્રી પંડિત
સ્વરાંકન : સ્નેહલ મજુમદાર