ગુજરાતી સાહિત્ય

ઊંચકી બચપણ – યુવાનીનાં સ્મરણ બેસી રહ્યાં,
સાંજ લંબાતી ગઈ ને બેઉ જણ બેસી રહ્યાં.

કે પવન આવે હલે ડાલી ને ખરવાનું બને,
કઈ હદે? કઈ આશમાં? પીળાં પરણ બેસી રહ્યાં.

પ્હોંચવું જો હોય તો ક્યાં કૈં જ પણ આઘું હતું,
શુંય ઘૂંટાતું રહ્યું ભીતર? ચરણ બેસી રહ્યાં.

આવતાતાં આંખને તો રોજ અંધારાં છતાં,
ખૂબ મોંઘી ઊજળી લઈ એક ક્ષણ બેસી રહ્યાં.

પુત્ર ઓચિંતો કદી આવી જશે પરદેશથી,
કોઈ પણ સાંજે ન નીકળ્યા ક્યાંય પણ બેસી રહ્યાં

– રાજેશ વ્યાસ મિસ્કીન