ગુજરાતી સાહિત્ય

[wonderplugin_audio id=”1331″]

તરસ્યા એ વાદળીને તીર,
વિહંગરાજ તરસ્યા ઊડે રે;

સંધ્યાના સાગરને નીર,
વિહંગરાજ તરસ્યા ઊડે રે.

આભમાં પ્રચંડ પૂર ઊછળે છે પાણીડાં;
મનોવેગી વાય ત્યાં સમીર;
વિહંગરાજ તરસ્યા ઊડે રે.

ઘેરાં ઘેરાં ડોલતાં હિન્ડોલ મેઘોડલાં;
ગર્વઘેલાં, ઘટા શાં ગંભીર;
વિહંગરાજ તરસ્યા ઊડે રે.

સાધ્યરંગી સાળુ, મહીં મેઘશ્યામ વાદળી;
રૂપેરી પાલવનાં ચીર :
વિહંગરાજ તરસ્યા ઊડે રે.

આંખડીનાં કિરણ કિરણ વરસે કંઈ ફૂલડાં;
વીજળીની વેલ શા અધીર :
વિહંગરાજ તરસ્યા ઊડે રે.

ઊડો રાજ! પાંખમાં ભરી અનન્ત પ્રેરણા;
સાગરને નથી સામા તીર;
વિહંગરાજ તરસ્યા ઊડે રે.

વીજળીની વેલ શા અધીર,
વિહંગરાજ તરસ્યા ઊડે રે.

-નાન્હાલાલ કવિ

સ્વર : વિભા દેસાઈ
સ્વરાંકનઃ ક્ષેમુ દિવેટિયા

સૌજન્ય : સંજય રાઠોડ સુરત