ગુજરાતી સાહિત્ય

ખૂંખાર વિસ્ફોટકો અને શસ્ત્રોની ખીચો ખીચ ભરાયેલી સભામાં એક નાનકડી બંદૂકની ગોળી પર આરોપ લગાવવામાં આવ્યો હતો કે…
એણે એના લક્ષ્યને વિંધવામાં
બેકાળજી દાખવી હતી.

તોપના ગોળાએ કહ્યું, શું આ વાત સાચી છે ?

બંદૂકની ગોળીએ ધ્રુજતા ધ્રુજતા કહ્યું, જી હા, આ વાત સાચી છે.

લોડેડ મિસાઈલ બરાડી ઉઠી, “આજના જમાનામાં લક્ષ્ય ચૂકાય જ કેવી રીતે ?”

ગંભીર અવાજે એક ટેંકે કહ્યું, ખરેખર એ દિવસે શું થયેલું ?
એ વિગતવાર આ સભાને જણાવો.

અને બંદૂકની ગોળીએ કહ્યું,

મને બરાબર યાદ છે,
એ નાનકડું ઘર,
એ નાનકડો બગીચો,
એમાં રમતી નાની-નાની પગલીઓ,
અમને જોઈ હવામાં ફરફરતી નાની-નાની હથેળીઓ.

મને બરાબર યાદ છે,
સ્હેજ ધ્રુજી ઉઠી હતી ટ્રિગર પર મુકાયેલી એ આંગળી,
પરંતુ આદેશ સામે એય લાચાર.

અને હું’ય સનનન્ કરતી વછૂટી હતી મારા લક્ષ પર.

એ નાનકડા મસ્તકને તો જરૂર વીંધી નાખત પણ…
નાનકડી મુસ્કાનને વીંધતા વીંધતા છેલ્લી ઘડીએ હું જ ફસડાઈ પડી અને વિખેરાઈ ગઈ પારિજાતના ફૂલ બનીને એના માસૂમ ચહેરા પર.

આટલું સાંભળીને શસ્ત્રોની આખી સભામાં હો હા મચી ગઈ.

છેવટે ખોંખારો ખાઈને સૌથી વડીલ અણુ બોમ્બે કહ્યું…

મિત્રો આ નાનકડી બંદૂકની ગોળી આપણને ઘણું શીખવી ગઈ…

આપણા સૌના નસીબમાં ફૂટવાનુ તો લખાયેલું જ છે
તો પછી આપણે આટલું તો જરૂર કરી શકીએ ને ?

ફૂટતી વખતે ફૂલ બનીને વરસી પડીએ આ સુંદર ધરતી પર…

રંગો અને સુગંધોથી ભરી દઈએ એના પર જીવાઇ રહેલા જીવનને…
 
-કૃષ્ણ દવે
 
તા-24-10-2023