ગુજરાતી સાહિત્ય

ના એ નથી  જ, કોઈ નથી, કોઈ  પણ નથી,
એ  ક્યાંથી હોય એણે કબર જોઈ  પણ નથી?

ગુંજી   ઊઠી   ફરીથી   ત્યાં  શરણાઈ  માંડવે,
અશ્રુ    ભરેલ   આંખ  હજુ  લોઈ  પણ  નથી.

જો યાદ ગઈ મરી, તો થઈ દિલ મહીં કબર,
ના સાચવી શક્યા તો  અમે ખોઈ પણ નથી.

એના  જ  હાથમાં  છે   હવે  કાફલો ‘સમીર’,
રસ્તાની ધૂળ  જેણે  કદી  જોઈ   પણ  નથી.

– મહેન્દ્ર ‘સમીર’

કશુંય   કહેવું   નથી   સૂર્ય  કે સવાર વિષે,
તમે   કહો   તો   કરું  વાત  અંધકાર વિષે.

ન   કોઈ   ડાળે   રહસ્યોનાં  પાંદડા  ફૂટ્યા,
કળીના  હોઠ ઊઘડતા  નથી   બહાર  વિષે.

સતત થતા રહ્યા વચમાં મરણના ઉલ્લેખો,
ને  વાત ચાલી  હતી  તારા ઈંતેઝાર વિષે.

બિચારો  દર્દી   કશું બોલતો  નથી ને છતાં,
તબીબો ઝઘડે છે આપસમાં સારવાર વિષે.

હજીયે  તાજા છે શબ્દોના સર્વ ઘા ‘આદિલ’,
હજીયે   લોહી  ટપકતું  કલમની  ધાર વિષે.

– આદિલ મન્સુરી

મળે  જો સમય   તો સમય માપવો  છે
અને  જો  બને  કદ  મુજબ કાપવો  છે

બને  કે મળી  જાય   ભગવાન  માફક
વિતેલા  સમયને  સતત   જાપવો  છે

મળી  જો  શકે  એક  ફોટો    સમયનો
“ઘરે  આવ  પાછો ” લખી  છાપવો છે

ભલે   હોય   ખાલી  કરો  હાથ  લાંબા
અમારો  સમય  છે  મફત  આપવો છે

– સુરેન્દ્રસિંહ જાડેજા

જરા  તું  ઝુક  થૈ   ડાળી તને સઘળુંય  સાંપડશે,
પછી  રાજી  થશે  માળી તને સઘળુંય  સાંપડશે.

હશે  જો  ધાર  એની તો  જ ધાર્યું કામ કરવાની,
કલમ, કરવતને  કોદાળી તને સઘળુંય સાંપડશે.

અદબ વાળી અહીં તું સાવ ખાલી  હાથ કાં ઊભો ?
દઈ  દે  હાથમાં  તાળી  તને સઘળુંય  સાંપડશે.

પ્રથમ તું શાંત દરિયાનો દરજ્જો સાવ  છોડી  દે,
નદી  થૈ  જાને  નખરાળી તને સઘળુંય સાંપડશે.

ઉપરછલ્લું અડકવાથી કશું પણ હાથ નહીં લાગે,
રહેશે  જાત   ઓગાળી  તને  સઘળુંય  સાંપડશે.

રટણ  તું  રોજ કરજે  હા, કદી તો  પ્રેમરસ  પાશે,
વરસશે સ્હેજ  વનમાળી તને સઘળુંય  સાંપડશે.

– નીતિન વડગામા