ગુજરાતી સાહિત્ય

સવારે  સૂર્ય   સામે  ને    પ્રલયની  વારતા માંડે,
એ  રાતે  ફૂલ  પાસે   જઈ  હ્દયની વારતા માંડે.

ઘણા ચાલે સમયસર  ને સમયને ફેરવી    નાખે;
ઘણાં  એ વા ય  છે  જેઓ સમયની વારતા માંડે.

નથી  ને  જાણતાં  જલ ને કે જલની કોઈ પીડાને,
ઉછાળી કાંકરી    તેઓ  વલયની   વારતા   માંડે,

જે તારા હાથના દરિયામાં ઊંડે જઈ નથી શકતા:
કિનારે  પગ  ઝબોળી   એ પ્રણયની વારતા માંડે.

હજી   આ યાદનું   બાળક સતત રાતેય જાગે છે;
કહો  અંધારને  કોઈ     ઉદયની    વારતા  માંડે.

– અશરફ ડબાવાલા